Τέχνη, Ιστορία, Συλλεκτικά

              Μία από τις αγαπημένες μου συλλογές είναι αυτή των ορυκτών, των πετρωμάτων και των μεταλλευμάτων. Που συνδυάζει τόσο την Αισθητική [διότι τι μπορεί να είναι πιο όμορφο από αυτά που δημιουργεί η ίδια η φύση;!...] όσο και την γνώση της Ιστορίας. Ή, σωστότερα, της “αρχέγονης” ιστορίας, που είναι εγγεγραμμένη στα ορυκτά, στα πετρώματα και στα μεταλλεύματα…             …Κι αν θελήσουμε να πάμε χρονικά ακόμα πιο πίσω σ’ αυτή την “αρχέγονη ιστορία” αναγκαστικά καταλήγουμε στους μετεωρίτες, τη συλλογή τους και την έρευνα πάνω σ’ αυτούς.               Στο εξωτερικό οι συλλέκτες τους είναι πάρα πολλοί και δραστήριοι. Ότι τέτοιοι συλλέκτες υπάρχουν και στην Ελλάδα δεν το γνώριζα. Το ανακάλυψα τυχαία, κατά τη διάρκεια μιας “περιήγησής” μου στο διαδίκτυο, μόλις μια εβδομάδα πριν και αμέσως φρόντισα να μάθω περισσότερα.             Με πολλή χαρά και ενθουσιασμό, λοιπόν, σας ενημερώνω ότι υπάρχει “Ελληνικό Μουσείο Μετεωριτών” [ https://www.meteoritemuseum.gr/ ], που αποτελεί ε

              Blog εναντίον Facebook σημειώσατε “2”. Ηττηθήκαμε, φίλοι μου!... Όχι ότι δεν το περίμενα, αλλά ήλπιζα και ελπίζω σε κάτι καλύτερο! Εξηγούμαι: Φέτος, μετά από διακοπή κάποιων χρόνων, αποφάσισα να ασχοληθώ   και πάλι με το… “ιστολογείν” δημιουργώντας δύο νέα blogs , θεωρώντας ότι αυτά που είχα παλαιότερα είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Γνωρίζοντας ότι οι φίλοι των ιστολογίων είναι, πλέον, ελάχιστοι, σκέφθηκα ότι είναι καλή μέθοδος το να προβάλλω – ανακοινώνω κάθε νέα μου ανάρτηση στο Facebook [Και θα συνεχίσω να το κάνω…]. Το τελευταίο μου κείμενο είχε τίτλο «Ένα [κάθε άλλο παρά] “παιδικό” έργο τέχνης» , αναρτήθηκε χθες 18.6.2022 και αυθημερόν ενημέρωσα τους διαδικτυακούς φίλους μου με μια σύντομη σημείωση στο Facebook , που συνοδευόταν από μία φωτογραφία, από τις συνολικώς πέντε που είχα συμπεριλάβει στην ανάρτησή μου. Αυτή η σημείωσή μου στο Facebook , λοιπόν, έχει δεχθεί μέχρι αυτή τη στιγμή 2 σχόλια από φίλες και συνολικώς 36 “αντιδράσεις” [με τα σχετικά εικον

             Ποιος δεν γνωρίζει και δεν αναγνωρίζει στις μέρες μας [μετά μάλιστα από την επετειακή χρονιά του 2021] τον πίνακα του γερμανού ζωγράφου Πέτερ φον Ες με τον οπλαρχηγό Παναγιώτη Κεφάλα να σηκώνει τη σημαία της ελευθερίας στα τείχη της Τριπολιτσάς;               Δείτε τον, λοιπόν, σε μια “διαφορετική” δημιουργική προσέγγιση…               …και κάντε “ zoom ” επάνω του.             Θα αντιληφθείτε, λοιπόν, ότι έχει δημιουργηθεί από πολλά πολύχρωμα χαρτάκια…             …που δεν είναι πάντα τόσο μικρά. Προσωπικά θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο έχει αποδοθεί η ζώνη του αγωνιστή. Θαυμάστε την κι εσείς!...                Το έργο είναι δημιουργία των μαθητών της Γ’ και Δ’ τάξης του 2 ου δημοτικού σχολείου Κρυονερίου [Κορινθίας; Καρδίτσας; Λαγκαδά; ή κάπου αλλού;] και εκτίθεται στο πλαίσιο της έκθεσης για το 1821, στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών, το οποίο βρήκα την ευκαιρία να επισκεφθώ χθες, απολαμβάνοντας τόσο τα μόνιμα εκθέματα, όσο και αυτά της προσωρινής έκθεσης, που ν

   [Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί, αυτούσιο, στις 24.11.2008, στο παλιό μου blog “ Seagull ”. Αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω και στο παρόν blog μου, λόγω της θεματολογίας του]   Πριν από πάρα πολύ καιρό είχα γράψει το ακόλουθο κείμενο:             «Σημερινό μου θέμα οι συλλογές και οι συλλέκτες. Οι συλλογές μου και εγώ. Το ψυχολογικό υπόβαθρο. Η ψυχολογική διερεύνηση του φαινομένου…             Από πού ν’ αρχίσω; Χμ, ας προσπαθήσω να καταγράψω τις συλλογές μου, τις τωρινές και τις παλαιότερες, και βλέπουμε…             Γραμματόσημα, Νομίσματα, Χαρτονομίσματα, Καρτ-ποστάλ, Τηλεκάρτες, Βιβλία παλαιά, Περιοδικά (και ιδίως πρώτα τεύχη τους), Ορυκτά – πετρώματα και συναφές έντυπο υλικό (βιβλία, κάρτες, αφίσες, γραμματόσημα). Παλαιότερα συνέλεγα (και μου έχει μείνει ακόμα αρκετό υλικό…) σπιρτόκουτα, αποξηραμένα φυτά, κοχύλια, πέτρες, τράπουλες, συλλεκτικά χαρτάκια... Α, ξέχασα ν’ αναφέρω πως μαζεύω ακόμα μπουκάλια αρωμάτων (κανονικά και μινιατούρες), μινιατούρες ποτών, αι

  Όλο και περισσότερο οι άνθρωποι στις ημέρες μας δημιουργούν ψηφιακά αρχεία κάθε είδους και μορφής. Κατ’ αρχάς διότι δεν επικοινωνούν πλέον με αλληλογραφία αλλά με e-mails. Κυρίως δε επειδή δεν τυπώνουν πλέον φωτογραφίες, αλλά τις κρατούν στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους ή στα κινητά τους τηλέφωνα. [Συχνά, βεβαίως, όλα αυτά τα ανεβάζουν στο cloud τους και τα κλειδώνουν. Και τίθεται το ζήτημα τι συμβαίνει με αυτά μετά θάνατον; Ποιος και πώς μπορεί να έχει πρόσβαση σ’ αυτά;] Τι γίνεται, λοιπόν, με τους σκληρούς δίσκους των υπολογιστών και με τα κινητά τηλέφωνα και με όλα όσα περιέχονται σ’ αυτά; Δεν θα έπρεπε και αυτά να φυλάγονται με κάποιον τρόπο; Δεν θα έπρεπε να περισωθεί το περιεχόμενό τους;               Σε ένα άρθρο με τίτλο «Οι δυσκολίες των συλλεκτών του μέλλοντος» , που είχα γράψει πριν από τρία χρόνια περίπου και είχε δημοσιευτεί στο τεύχος [με αριθμό 411] Οκτωβρίου 2019 του περιοδικού “συλλογές”, προσέγγιζα το ζήτημα από την πλευρά των συλλεκτών.           

              Είμαι της άποψης και της αρχής ότι οι συλλέκτες και δη οι βιβλιόφιλοι, κάθε φορά που αποκτούν κάτι, καλό θα ήταν να το “ξεψαχνίζουν”. Πάντα είναι κάτι που μπορεί να ανακαλύψουν, το οποίο θα τους εκπλήξει. Και δεν εννοώ μόνο υλικά αντικείμενα (μέσα σε βιβλία, για παράδειγμα, έχουν βρεθεί είτε χαρτονομίσματα είτε πολύ ενδιαφέροντα “άσχετα” έγγραφα!), αλλά και ιστορικά ευρήματα στο ίδιο το περιεχόμενό τους.             Σχετικά πρόσφατα βρήκα και αμέσως έσπευσα να προμηθευτώ ένα παλαιό βιβλίο, που είχε εκδοθεί το 1960 στην Αθήνα, με τον τίτλο “Παιδικές Προσπάθειες” [που στο εσωτερικό αναγράφεται πλήρης: “Παιδικές Προσπάθειες Β” ]. Ο λόγος που θέλησα να το αποκτήσω ήταν διότι το βιβλίο έχει επιμεληθεί ο Πάνος Βαλσαμάκης.             Για τους φίλους της νεοελληνικής τέχνης, ιδίως δε της κεραμικής, ο Πάνος Βαλσαμάκης (Αϊβαλί 12.10.1900 – Αθήνα 29.10.1986) είναι ένα πρόσωπο – “θρύλος”. Εύστοχα μπορεί να θεωρηθεί ο θεμελιωτής της έντεχνης κεραμικής στην Ελλάδα. Για το σύνολο