Blog εναντίον Facebook σημειώσατε “2”. Λυπάμαι μεν, αλλά επιμένω…

             Blog εναντίον Facebook σημειώσατε “2”.

Ηττηθήκαμε, φίλοι μου!... Όχι ότι δεν το περίμενα, αλλά ήλπιζα και ελπίζω σε κάτι καλύτερο! Εξηγούμαι:

Φέτος, μετά από διακοπή κάποιων χρόνων, αποφάσισα να ασχοληθώ  και πάλι με το… “ιστολογείν” δημιουργώντας δύο νέα blogs, θεωρώντας ότι αυτά που είχα παλαιότερα είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Γνωρίζοντας ότι οι φίλοι των ιστολογίων είναι, πλέον, ελάχιστοι, σκέφθηκα ότι είναι καλή μέθοδος το να προβάλλω – ανακοινώνω κάθε νέα μου ανάρτηση στο Facebook [Και θα συνεχίσω να το κάνω…]. Το τελευταίο μου κείμενο είχε τίτλο «Ένα [κάθε άλλο παρά] “παιδικό” έργο τέχνης», αναρτήθηκε χθες 18.6.2022 και αυθημερόν ενημέρωσα τους διαδικτυακούς φίλους μου με μια σύντομη σημείωση στο Facebook, που συνοδευόταν από μία φωτογραφία, από τις συνολικώς πέντε που είχα συμπεριλάβει στην ανάρτησή μου. Αυτή η σημείωσή μου στο Facebook, λοιπόν, έχει δεχθεί μέχρι αυτή τη στιγμή 2 σχόλια από φίλες και συνολικώς 36 “αντιδράσεις” [με τα σχετικά εικονίδια να κατανέμονται (χωρίς αυτό να έχει κάποια σημασία) ως εξής: 22 “μου αρέσει”, 9 “τέλειο” και 8 “ουάου”]. Την ίδια στιγμή, όμως, ο καταμετρητής του blog μου δείχνει ότι τη συγκεκριμένη ανάρτησή μου διάβασαν [ή, έστω, την επισκέφθηκαν] περίπου οι μισοί. Τι αποδεικνύουν οι αριθμοί; Ότι από αυτούς που διάβασαν το σύντομο σημείωμά μου στο Facebook και ένιωσαν την ανάγκη να με τιμήσουν [και ειλικρινά τους ευχαριστώ γι’ αυτό] πατώντας ένα εικονίδιο αντίδρασης, περίπου οι μισοί το έκαναν, δυστυχώς, χωρίς καν να πατήσουν το link για να διαβάσουν όλη την ανάρτησή μου ή να δουν και να θαυμάσουν τις άλλες τέσσερεις, κατ’ εμέ πολύ ενδιαφέρουσες, φωτογραφίες.

Όποιος έχει χρόνο και διάθεση, ας μου απαντήσει: Είναι ή όχι λυπηρό κάτι τέτοιο;

Σκέφτομαι [και σας καλώ κι εσάς, φίλοι μου, να σκεφτούμε] πώς έχουμε φθάσει να λειτουργούμε ως άνθρωποι. Τουλάχιστον μέσα στο Facebook αλλά, άραγε, μόνον εκεί;

Οι πληροφορίες που δεχόμαστε είναι καταιγιστικές. Τις διατρέχουμε πολύ βιαστικά και “κόβουμε λίγη ταχύτητα” είτε από μια εικόνα που τράβηξε την προσοχή μας, είτε διαπιστώνοντας πως κάποιος [στενότερος ή απώτερος] φίλος, από τον οποίο είχαμε κάποιο καιρό [από μερικές εβδομάδες μέχρι… λίγα λεπτά] να μάθουμε νέα του, έγραψε κάτι νέο. Και πολύ συχνά συνδυάζουμε το…  φρενάρισμά μας αυτό με το πάτημα ενός εικονιδίου από τα επτά προ-τυποποιημένα που εκφράζουν την αντίδρασή μας, τη διάθεσή μας, τα συναισθήματά μας. Χωρίς πολλά λόγια. Ή/και χωρίς καθόλου λόγια… Κι αμέσως μετά ξαναρχίζουμε την… τρεχάλα, μέσα στο Facebook και πάλι εννοώ.

Είναι ζωή αυτή;

Είναι αυτός [σωστός] τρόπος συμπεριφοράς και αντίδρασης;

Είναι αυτή η κοινωνινικοποίηση και η επι-κοινωνία που θέλουμε;

“Μα γίνεται στο Facebook” θα μου πείτε. Μήπως εθιζόμαστε, όμως, σε ένα συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς και αντίδρασης; Μήπως η αποδοχή των προ-τυποποιημένων αντιδράσεων, χωρίς κάποιο λεκτικό σχόλιο, μας οδηγήσει σε μια μορφή συναισθηματικής νοημοσύνης; Μήπως η βιασύνη που επιδεικνύουμε συνεπάγεται και μια επιφανειακότητα; [Διότι πώς μπορούμε και αντιδράμε χωρίς να έχουμε προλάβει να συνειδητοποιήσουμε την όποια είδηση ή το όποιο σχόλιο των φίλων μας;]

Πολλά άλλα σκέφτομαι και θα ήθελα να γράψω, αποφάσισα όμως να σταματήσω για την ώρα και να επανέλθω, ίσως, κάποια άλλη φορά.

Και αποφάσισα, ακόμα, αυτή τη φορά στο Facebook να παραθέσω μόνον τον τίτλο της παρούσας ανάρτησης, χωρίς κανένα άλλο κείμενο και χωρίς καμία φωτογραφία. Για να δω πώς θα εξελιχθεί…

            Διότι ποιος ξέρει; Μπορεί το «Blog εναντίον Facebook σημειώσατε “2”» να είναι αποτέλεσμα… ημιχρόνου και το τελικό αποτέλεσμα να είναι “1”. Ή, έστω, ισοπαλία!...

 

            Προσωπικά πιστεύω ότι κάθε τι μπορεί να είναι χρήσιμο – ωφέλιμο, ανάλογα με την χρήση του. Το Facebook έχει αναμφίβολα τα πλεονεκτήματά του, έχει όμως και μειονεκτήματα. Και ένα από τα μειονεκτήματά του facebook είναι αυτό που με έκανε να επανακάμψω στα blogs: Δεν είναι εύκολη η πρόσβαση στα όσα κάποιος γράφει, δεν υπάρχει αξιόπιστο αρχείο. Ένας καλός φίλος και καλός συλλέκτης, για παράδειγμα, έχει κοινοποιήσει, μέσω facebook, πάμπολλες φωτογραφίες από τα πολύ ενδιαφέροντα αντικείμενα της συλλογής του. Αλλά φοβούμαι πως η μοίρα τους είναι να βρίσκονται “κάπου εκεί μέσα”, κυριολεκτικώς “ατάκτως ερριμμένα”, χωρίς να μπορεί ούτε ο ίδιος να τα εντοπίσει εύκολα και πάλι όταν το θελήσει. Σκοπεύω να το συζητήσω μαζί του με την πρώτη ευκαιρία.

 

            Φίλοι bloggers. Δυστυχώς ηττηθήκαμε! Αυτό, όμως, δεν μας πτοεί. Συνεχίζω και Επιμένω!