Εμπόδιο στη λαθρανάγνωση

             Να θυμηθούμε λίγο το φαινόμενο – οιονεί “μάστιγα” της λαθρανάγνωσης; Ήταν “στο φόρτε του” τις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970. Αργότερα περάσαμε στην φάση της μαζικής αγοράς εφημερίδων [δεδομένων και των κάθε είδους και μορφής προσφορών…] και ήδη βρισκόμαστε στην εποχή των “φτωχών αγελάδων” [όχι μόνον λόγω οικονομικής κρίσης, αλλά λόγω διαδικτύου, κοινωνικών δικτύων κ.λπ.]

            Οι λαθραναγνώστες, λοιπόν, ήταν “αδίστακτοι” και συχνά ενοχλητικοί. Όχι μόνο για τους αγοραστές των εντύπων, αλλά και για τους περιπτεράδες. Βλέπετε δεν περιορίζονταν στο διάβασμα των εξωτερικών σελίδων των εντύπων [εκτός από τα πρωτοσέλιδα, “μαγνήτη” είχαν και οι τελευταίες σελίδες, με τις αθλητικές ειδήσεις…], αλλά έφθαναν στο σημείο και να τις φυλλομετρούν, οι αθεόφοβοι, για να ρίξουν μια ματιά και στα εσωτερικά περιεχόμενα!...

 

                                                                                 
          Οι εκδοτικές επιχειρήσεις των εντύπων αυτών, εφημερίδων ή/και περιοδικών, προφανώς θεωρούσαν ότι το φαινόμενο είχε ως συνέπεια και την μείωση των πωλήσεών τους και, για τον τρόπο αυτό, αναζητούσαν τρόπους να εξουδετερώσουν ή τουλάχιστον να μειώσουν τους λαθραναγνώστες. Ιδού, λοιπόν, ένα τέχνασμα που επινόησαν: Κολλούσαν μια αυτοκόλλητη “ταινία ασφαλείας”, που εμπόδιζε το άνοιγμα του εντύπου, έτσι όπως συνέβαινε με τα πακέτα των τσιγάρων ή με τα σπιρτόκουτα.

            Το θυμήθηκα πρόσφατα, καθώς έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος του περιοδικού “Τραστ”, στο οποίο εξακολουθούσε να υπάρχει μια τέτοια ταινία ασφαλείας, και μάλιστα με μήνυμα [όπως αυτά που διαβάζουμε στα σύγχρονα πακέτα τσιγάρων]: “ΤΡΑΣΤ. Το περιοδικό που ξεκουράζει”.

 

             Μόνο που… κούραζε τους λαθραναγνώστες!...