Η πορεία ενός 3D ψηφιδωτού

 

            «Εν αρχή ην η ψηφίς» είχα γράψει κάποτε σε ένα κείμενό μου για τα ψηφιδωτά. Αλλά αυτή τη φορά [και όχι μόνον αυτή…] οι ψηφίδες ήταν (σ)το τέλος.

            Αρχικά έγινε ένα πρόπλασμα από πηλό.

 

            Το πρόπλασμα αυτό «μπήκε στον γύψο» ή, σωστότερα, καλύφθηκε με γυψόγαζα. Πλήρως. Ακόμα και στα μάτια.

 

            Ύστερα άρχισε η ψηφοθέτηση, που διήρκεσε αρκετά, καθώς αρκετές φορές χρειάστηκε να αναθεωρήσω την οπτική και την προσέγγιση και να αντικαταστήσω τις ψηφίδες που είχα επιλέξει. Σκοπός, βλέπετε, δεν ήταν η εύκολη λύση της «μανιέρας» και η «μονοδιάστατη» υλοποίηση της ιδέας, αλλά η χρήση ψηφίδων διαφορετικών υλικών και μεγεθών.

 

            Ολοκλήρωσα το έργο ελάχιστα πριν από την προκαθορισμένη ημερομηνία έναρξης της έκθεσης που είχε ως θέμα το Άλογο.

 

            Είχα την τύχη να το δουν και να το σχολιάσουν θετικά (ελπίζω όχι μόνο από ευγένεια) πολλοί φίλοι, γνωστοί, αλλά και άγνωστοι, μεταξύ των οποίων και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ που είχε την καλοσύνη να επισκεφθεί και να περιηγηθεί στην έκθεση κατά την ημέρα των εγκαινίων. Σε ελάχιστους επισκέπτες είχα την ευκαιρία να εξηγήσω πώς φθάσαμε στο τελικό αποτέλεσμα.

            Την προτελευταία ημέρα της έκθεσης ήρθε «ενώπιον ενωπίω» και ένα μικρό αλογάκι, από αυτά που χρησιμεύουν για θεραπευτικούς σκοπούς.

            «Η Τέχνη θεραπεύει»! [Προεχόντως αυτούς που την υπηρετούν….]

Υ.Γ. Ευχαριστώ και από τη θέση αυτή τη Ράνια Καπελιάρη, που ήταν η επιμελήτρια της έκθεσης.