Περί Μικρού Σερίφη / Αρχηγού / Καουμπόυ [Μέρος Α’]

 

            Αναζητήστε στο διαδίκτυο [“googl-άρετε” εννοώ!…] το όνομα “Δημήτρης Αδαμόπουλος”. Ως αποτέλεσμα θα λάβετε “τα προφίλ των χρηστών του facebook” που φέρουν αυτό το ονοματεπώνυμο, ένα μεσιτικό γραφείο στην Καλαμάτα, ένα κρεοπωλείο στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, έναν καρδιολόγο στην Αθήνα κ.λπ.

            Αναζητήσετε, κατόπιν, το ίδιο ονοματεπώνυμο αμερικανοποιημένο: “Τζιμ Άνταμς”. Τα αποτελέσματα θα είναι, τώρα, κατά σειρά: “Τζιμ Άνταμς εκ Σπάρτης”, “Ο Μικρός Σερίφης ήταν γιός ελλήνων μεταναστών στην άγρια δύση”, “Μικρός Σερίφης Τζιμ Άνταμς: Ο ήρωας που αγαπήσαμε” κ.λπ.

            Για εμένα προσωπικά, όταν ήμουν παιδί, δεν ήταν ήρωάς μου ούτε ο “Μικρός Σερίφης”, ούτε ο “Μικρός Αρχηγός”, ούτε ο “Μικρός Καουμπόυ”, καθώς τα ομότιτλα περιοδικά όχι μόνο δεν ήταν οι πρώτες μου επιλογές, αλλά σχεδόν τα αγνοούσα. Προτιμούσα κάποια άλλα περιοδικά και, συνεπώς, από τα συγκεκριμένα περιοδικά είναι ζήτημα αν είχα διαβάσει πάνω από πέντε ως δέκα τεύχη. Πολύ πρόσφατα, όμως, ήρθαν στην κατοχή ενός φίλου καμιά διακοσαριά απ’ αυτά, οπότε είχα την ευκαιρία να τα προσέξω περισσότερο. Και τα πρόσεξα διότι, για καλή μου τύχη, φυλλομετρώντας επιτροχάδην το πρώτο απ’ αυτά που πήρα στα χέρια μου, το μάτι μου έπεσε στη φράση “το ηρωικό Ελληνόπουλο”. Οπότε έδειξα λίγη περισσότερη προσοχή, διάβασα βιαστικά ένα μικρό απόσπασμα, κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο και… κόλλησα λίγο περισσότερο. Από ερευνητική διαστροφή έριξα μια ματιά στην ταυτότητα του περιοδικού και διάβασα ότι την ιστορία υπέγραφε κάποιος “Κώστας Φωτεινός”, που δεν σας κρύβω ότι ευθύς εξαρχής και ενστικτωδώς θεώρησα ως ψευδώνυμο, ίσως διότι και ο πατέρας μου χρησιμοποιούσε το “Παύλος Φωτεινός” για να υπογράφει κάποιες επιστολές του σε αθηναϊκές εφημερίδες [Περί αυτού θα γράψω κάποια άλλη φορά…]

 

            Προφανώς για όσους από σας είχατε το σχετικό “κόλλημα” από παιδιά, αυτή τη στιγμή “παραβιάζω ανοιχτές θύρες” ή “κομίζω γλαύκα εις Αθήνας”. Θεωρείστε, όμως, ότι τα όσα γράφω απευθύνονται στους μη ειδήμονες, και συγχωρείστε μου τα τυχόν αυτονόητα:

            Και στα τρία περιοδικά που προαναφέρθηκαν πρωταγωνιστεί η “θρυλική” τετράδα: Τζιμ Άνταμς, Ντιάνα Μόρισον, Πεπίτο Γκονζάλες και Τσιπιρίπο. Το τελευταίο ήταν ένα [μονίμως…] δωδεκάχρονο πανέξυπνο ινδιανάκι της φυλής των Κομάντσι, ο Πεπίτο ήταν φυσικά μεξικανόπουλο, με μειωμένες νοητικές ικανότητες [συχνά στα περιοδικά αναφέρεται ως “το κουτό παιδί” ή “το κωμικό παιδί”] αλλά με “μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και τις δυνατότητές του”, που σε αντίθεση με όλους τους άλλους που είχαν άλογα, αυτό ίππευε τον γάιδαρο Πελεγκρίνο, η 17χρονη μελαχρινή Ντιάνα, παρά το ρωμαϊκότροπο όνομά της, ήταν αμερικανίδα και ο πρώτος, ο αρχηγός της ομάδας, ήταν το 18χρονο [επίσης διαρκώς και μονίμως!...] “γενναίο Ελληνόπουλο” που έφερε το αστέρι του σερίφη του Τέξας και περιπλανιόταν στο Φαρ Ουέστ για να επιβάλλει τον νόμο, βοηθούμενο πάντα από τα άλλα τρία μέλη της συντροφιάς, που όλα τους ήταν ορφανά.

[Από το τ.687 του “Μικρού Αρχηγού”]

[Από το τ.687 του “Μικρού Αρχηγού”]

 

Από το τ.1281 του “Μικρού Σερίφη”]

[Το 1^ο τεύχος του περιοδικού “Μικρός Σερίφης”]

 

            Ερευνώντας στο διαδίκτυο πληροφορήθηκα ότι το πρώτο τεύχος του περιοδικού “Μικρός Σερίφης” κυκλοφόρησε στις 13 Νοεμβρίου 1962 με την υπογραφή του Κώστα Φωτεινού, πού ήταν [πράγματι!] ψευδώνυμο του συγγραφέα και εκδότη Πότη Στρατίκη και εικονογράφηση του Θέμου Ανδρεόπουλου. Καθώς το περιοδικό, που κυκλοφορούσε κάθε βδομάδα, γνώρισε μεγάλη επιτυχία, από τον Φεβρουάριο του 1963 οι δημιουργοί του εξέδωσαν ένα δεύτερο περιοδικό, τον “Μικρό Καουμπόυ”, που γνώρισε την ίδια επιτυχία, ενώ το 1973 ακολούθησε και ο “Μικρός Αρχηγός”. Στο μεταξύ ήδη από το 1971 οι δύο δημιουργοί είχαν διαφωνήσει και είχαν σταματήσει να συνεργάζονται, με τον μεν Στρατίκη να συνεχίζει την έκδοση του “Μικρού Σερίφη”, τον δε Ανδρεόπουλο να εκδίδει τον “Μικρό Καουμπόυ”. Το τελευταίο έπαψε να εκδίδεται στα μέσα του 1989 και ο “Μικρός Σερίφης” τον Δεκέμβριο του 1991, με το τελευταίο τεύχος να φέρει τον αριθμό 1468. Το 2012 εκδόθηκε το τεύχος 1469 με μια ακυκλοφόρητη ιστορία του Πότη Στρατίκη και το 2015 άλλο ένα τεύχος, το 1470, με τίτλο “60 λεπτά αγωνίας”. Και προφανώς δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει άλλο τεύχος, αφού ο Πότης Στρατίκης απεβίωσε τον Ιούνιο του 2019. Ο “Μικρός Αρχηγός”, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει στις 26 Ιουνίου 1973, έφθασε μέχρι τα 838 τεύχη, εκ των οποίων ελάχιστα είχαν πρωτότυπες ιστορίες, αφού στη συντριπτική πλειοψηφία τους αναδημοσίευαν παλαιότερες ιστορίες από τον “Μικρό Καουμπόυ”. Ο δε “Μικρός Καουμπόυ” που αρχικά ήταν μηνιαίο περιοδικό και αργότερα μετατράπηκε σε εβδομαδιαίο, κυκλοφόρησε συνολικά 1218 τεύχη. Μέχρι και το τεύχος 295 οι ιστορίες του γράφονταν από τον Πότη Στρατίκη. Αφότου, όμως, κατά τα προλεχθέντα, την έκδοσή του ανέλαβε ο εικονογράφος Ανδρεόπουλος, τις ιστορίες έγραφε ο Γιώργος Μαρμαρίδης, μέχρι και το τεύχος 609, ενώ είναι άγνωστος ο συγγραφέας των ιστοριών των τευχών 610 ως 799. Από το τεύχος 800 μέχρι και το τέλος της κυκλοφορίας του, το περιοδικό αναδημοσίευε παλαιότερες ιστορίες. Το 2014, κατά το παράδειγμα του “Μικρού Σερίφη”, ο “Μικρός Καουμπόυ” κυκλοφόρησε ένα ακόμα τεύχος, με αριθμό 1219, σε κείμενο Γιώργου Μαρμαρίδη και εικονογράφηση Θέμου Ανδρεόπουλου και Κώστα Ραμπατζή. Όπως δε πληροφορούμαστε από την Βικιπαίδεια: «Τον Ιούλιο 2018 κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Λιβάνη ένας τόμος 368 σελίδων με τέσσερις νέες, αδημοσίευτες ιστορίες του Μικρού Καουμπόυ, «Ο Νέος Μικρός Κάουμποϋ – Ο Ναγουάλ», σε κείμενα Κωνσταντίνου Ρωμοσιού και εικονογράφηση Κώστα Φραγκιαδάκη. Από τον Δεκέμβριο 2018, ο Νέος Μικρός Καουμπόυ άρχισε την κυκλοφορία του σε τακτικές, ανά δίμηνο, εκδόσεις νέων ιστοριών των εκατό σελίδων από τις Εκδόσεις Άγρια Δύση».

            Αξίζει να σημειωθεί ότι, παρότι οι ιστορίες των περιοδικών γράφονται, στο σύνολό τους, από Έλληνες [τον Πότη Στρατίκη / Κώστα Φωτεινό ή τον Γιώργο Μαρμαρίδη], αυτές παρουσιάζονται στους αναγνώστες ως μεταφράσεις, τάχα, από ξενόγλωσσα κείμενα. Οι εκδότες των περιοδικών προφανώς θεωρούσαν ότι κατά τον τρόπο αυτό οι ιστορίες καθίσταντο πιο αξιόπιστες, πιο “αυθεντικές” και πιο εμπορικές…

            Πατέρας του Τζιμ Άνταμς / Δημήτρη Αδαμόπουλου ήταν ο Γεώργιος Αδαμόπουλος / Τζωρτζ Άνταμς, επίσης σερίφης, που είχε μεταναστεύσει στην Αμερική από τη Σπάρτη και που, μάλιστα, είχε δώσει στο άλογό του το όνομα “Σπαρτιάτης”, ενώ η μητέρα του, που λεγόταν Κατερίνα καταγόταν από την Καλαμάτα [όπως τουλάχιστον μαθαίνουμε από την στήλη “Το ταχυδρομείο μας” του τεύχους 1281 του “Μικρού Σερίφη”].

[Από το τ. 1281 του “Μικρού Σερίφη”]

 

[Οπισθόφυλλα τευχών 1071, 1075 του περιοδικού “Μικρός Καουμπόυ”]

 

            Οι περιπέτειες του Τζωρτζ Άνταμς, λοιπόν, του σερίφη στην πόλη Έλτζιν του Τέξας, δημοσιεύτηκαν, υπό μορφή “prequel”, στο [όχι και τόσο γνωστό] 15θήμερο περιοδικό “Γεράκι του Τέξας” [καθώς αυτό ήταν το προσωνύμιο του Άνταμς], που ο Πότης Στρατίκης άρχισε να εκδίδει στις 20 Ιανουαρίου 1972, αλλά δεν είχε την επιτυχία των άλλων περιοδικών, με αποτέλεσμα η έκδοσή του να σταματήσει μετά από μόλις 8 τεύχη. Τον σερίφη Τζωρτζ Άνταμς συντροφεύουν ο μεξικάνος Φερνάντο Γκονζάλες, πατέρας του Πεπίτο, και ο ινδιάνος Ρόντο, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον Τσιπιρίπο.

[Το 1^ο τεύχος του περιοδικού “Γεράκι του Τέξας”]

 

Περιπέτειες του Τζωρτζ Άνταμς, πάντως, βρίσκουμε δημοσιευμένες και σε τεύχη του περιοδικού “Μικρός Σερίφης”.

[Από τ. 1381  του “Μικρού Σερίφη”]

[Από τ. 1381  του “Μικρού Σερίφη”]

[Από τ. 1370  του “Μικρού Σερίφη”]

[Από τ. 1281 του “Μικρού Σερίφη”]

 [Θα συνεχίσω εν καιρώ...]

Συνέχεια εδώ